Publicatiedatum:
In Terug Naar De Kust zien we hoe een zangeres, Maria, woonachtig in Amsterdam haar 2 kinderen opvoedt terwijl ze een relatie heeft met een bandlid die het niet zo nauw neemt met de trouw en dus regelmatig met een groupie van bil gaat. Hetgeen hij behoorlijk slecht weet te verbergen overigens. Als blijkt dat ze zwanger is van hem besluit ze het weg te halen, tegen zijn zin in. Kort daarop ontvangt ze bedreigende beledigingen die betrekking hebben op haar zojuist ondernomen abortus. Iemand in haar naaste omgeving heeft het kennelijk op haar gemunt, maar de politie kan niets doen zolang er geen daadwerkelijke geweld of bedreiging heeft plaatsgevonden. Om hier aan te ontsnappen gaat ze met haar kinderen een tijdje wonen in het strandhuis bij haar zus wiens man zojuist met de noorderzon vertrokken is. Als kort daarop het huis in Amsterdam afbrandt lijkt het er op dat Maria zelf wel eens verantwoordelijk kan zijn voor de bedreigingen die ze ontvangt.
Bij psychologische thrillers als Terug Naar De Kust heb ik altijd een beetje de neiging om wanneer het vraagstuk is neergelegd of de hoofdpersoon wel of geen spoken ziet maar gewoon door te spoelen naar het einde. Tot nu toe heb ik nooit aan die neiging toegegeven en ook in dit geval niet al heb ik er wel weer over zitten nadenken. Je weet immers dat een antwoord vaak nog een uur op zich laat wachten en ondertussen worden er allerlei valse hints en potentiële dader-figuren geïntroduceerd. Overigens heeft een geoefend filmkijker de dader redelijk snel op het spoor aangezien deze film gebruik maakt van een vaker voorkomende manier om iemand te drogeren. Goede films als Rosemary’s Baby als extreem slechte films als Troll 2 gebruiken dezelfde methode waardoor je beseft dat je wellicht juist de hand moet bijten die je voedt. Toen er na ongeveer 30 minuten een bepaalde zin viel had ik wel door hoe laat het was al blijf het toch puzzelen voordat je naast de potentiële dader ook een motief hebt weten te vinden.
Maar voor de gemiddelde kijker zal het wat minder opvallen en is de film spannend genoeg tot het einde wanneer duidelijk wordt hoe de vork nou daadwerkelijk in de steel zit.
Het meest verrassend aan Terug Naar De Kust was voor mij hoe Linda de Mol verdwijnt in haar rol. De Mol, een TV-ster van kaliber en bekend om haar goedlachse uitstraling is hier bijna onherkenbaar met een bruine coupe en nauwelijks make-up op. Alleen haar stem doet je herinneren dat dit Linda is, al verdwijnt dat ook al redelijk snel. Ze wordt ondersteund door een getalenteerde cast vol bekende namen: Pierre Bokma, Ariane Schluter, Huub Stapel, Daan Schuurmans; niet de minsten. De grauwe setting van het strand in de herfst/winter en het zielloze huis dragen bij aan de bedreigende sfeer, zorgvuldig georkestreerde muziek maakt het af.
