Publicatiedatum:
Popoz gaat over 2 agenten die iets teveel Amerikaanse “buddy-cop” films hebben gezien. Films waarin de twee hoofdkarakters elkaars politiepartner zijn, steevast in burgerkleding. Lethal Weapon is een klassieker in het genre, maar recentelijk zagen we nog 21 en 22 Jump Street langs komen. In Nederland zien we dit genre niet zo vaak langs komen. Dat zal voornamelijk komen doordat alleen het concept “agent in burger” veel minder gemeengoed is dan overzees. Ook is het hier al landelijk nieuws als een agent zowaar een keer een schot lost. Popoz trekt zich echter niets daarvan aan en geeft ons twee schietgrage agenten in een film die behoorlijk Amerikaans aan doet.
Ivo en Randy zijn deze twee agenten. Als ze een bestuurder van een auto met kapot achterlicht aanhouden treffen ze deze aan onder de cocaïne. Wanneer deze bestuurder het vervolgens op een vluchten zet ontstaat er een achtervolgingsscène waarbij werkelijk elk cliché met een dikke knipoog aanwezig is. Vooral op het gebied van obstakels, zoals vaten met water en 2 personen die met een groot stuk glas proberen over te steken.
Dit is slechts een voorproefje. Als de 2 agenten op een gegeven moment in de gevangenis belanden, is dit een typisch Amerikaanse setting. Een binnenplaats waar mannen met gewichten bezig zijn en er een duidelijke hiërarchie is onder de gevangenen. Popoz is dan ook een parodie in hart en nieren.
Het verhaaltje is dan ook redelijk dun. Ivo en Randy zijn een drugszaak op het spoor, maar door hun geklungel belanden ze dus in de gevangenis. Door toeval komen ze hier het brein achter deze handel op het spoor en deze persoon kan alleen gestopt worden door middel van een heel arsenaal aan vuurwapens. Gooi aantal scripts van bekende Amerikaans actiefilms in een blender gegooid en haal dit vervolgens door Google Translate heen. Het resultaat is Popoz.
Hoe simpel dit gegeven ook mag zijn: het werkt wel. Popoz is een vlotte film die op behoorlijk wat momenten on-Nederlands aan doet en mag zich scharen in het rijtje Vet Hard!, Lek en Amsterdamned. Tussen alle slappe romantische komedies en boekverfilmingen is Popoz weer een lekkere verstand op 0 film. Geen film die gemaakt wordt voor de Gouden Kalveren, maar meer één die er op mikt om een jong publiek naar de bios te trekken. Daarvoor trekt Popoz alles uit de kast: platte humor, explosies en naakte vrouwen. Wat dat betreft is Popoz een ouderwetse “schieten en tieten” film.
De film bevat overigens een paar klassiek geschoolde acteurs die het geheel wat status geven. Pierre Bokma speelt de imposante schurk Mercator, die een hand mist maar daarvoor in de plaats mechanische prothese heeft. René van Asten speelt de burgemeester en Henriette Tol de commissaris die nog net niet letterlijk de “gun and badge” eist van de twee hoofdpersonages. Hoewel Bokma het meest scene stelende personage speelt, was het toch voor mij Tol die de mooiste, zij het grove, quotes had. “Ik heb genoeg lullen in mijn reet gehad om te weten wanneer ik genaaid word”. Dat soort werk.
Popoz slaagt in wat het wilt zijn: een flitsende parodie op Amerikaanse “buddy-cop” films. Ik heb vaak genoeg moeten lachen en genoeg quote-waardige zinnen langs horen komen. Niets meer en niets minder. Dit is geen film die als een klassieker de boeken in zal gaan, maar wel een die zorgt voor prima avondje vermaak. Met je maten en een paar kratten bier.
