Publicatiedatum:
Minoes begint met een scene zoals we die doorgaans kennen uit horrorfilms. Een vat met gevaarlijke chemicaliën valt van een vrachtwagen af en belandt in de natuur. Een kat die in de buurt van het voorval is komt in aanraking met het goedje en ondergaat een behoorlijke verandering. Deze kat verandert echter niet in een monsterachtig exemplaar, maar juist in een vriendelijk mens. Maar wel een mens met kattentrekjes
Wanneer deze juffrouw Minoes in een boom zit wordt zij opgemerkt door journalist Tibbe. Tibbe’s journalistieke kwaliteiten laten nogal te wensen over en hij staat dan ook op het punt om zijn baan bij de lokale krant te verliezen. Maar als Minoes in staat blijkt om met katten te communiceren heeft Tibbe in ene een exclusieve bron voor allerlei nieuwtjes. Hierdoor groeit hij al snel uit tot de sterreporter van de stad. Als Tibbe er echter achter komt dat de weldoener van de stad snode plannen heeft, moet hij alles op alles zetten om zijn kattenbronnen om te zetten in tastbaar bewijs.
Minoes is een verfilming van een boek van Annie M.G. Schmidt en valt dan ook te classificeren in de categorie kinderfilms. Echter heb ik deze film destijds, op 23 jarige leeftijd, in de bioscoop gezien. Dat terwijl ik best selectief ben met welke films ik in een bioscoop bekijk. Als ik de recensies van destijds teruglees snap ik ergens wel weer waarom. Minoes kreeg goede recensies en heeft zelfs een Gouden Kalf gewonnen voor beste film en actrice. Nou zegt dat overigens achteraf gezien meer over de Gouden Kalveren dan over de film Minoes. Want ook al is dit een hele leuke film, als dit het beste is wat er in 2001 is uitgebracht dan gaat dat jaar mijn inziens de boeken in als een matig filmjaar.
Minoes is een film voor alle leeftijden, al vermoed ik dat de meeste volwassenen de film links laten liggen. Dat is zonde want Vincent Bal heeft het gepresteerd om een warme film neer te zetten. Dat komt met name door de sets en aankleding. De film lijkt zich af te spelen in een wereld die ergens balanceert tussen de jaren 60 en 90. Tibbe werkt dan wel op een laptop, is in het bezit van CD’s en rijdt in een PT Cruiser, maar alle andere auto’s lijken van voor 1970 te zijn. Van het internet of mobieltjes heeft nog niemand gehoord. De daken waarop de katten verzamelen hebben nog van die klassieke antennes aan de schoorstenen zitten.
Deze elementen geven Minoes een knus, nostalgisch sfeertje die de film een warm gevoel geven. Maar nostalgie alleen maakt geen goede film. De film wordt gedragen door Carice van Houten in de titelrol. Een rol die tevens haar doorbraak bij het grote publiek betekende. Daarnaast is dit ook één van de weinige rollen waarin ze niet naakt te zien is. Als juffrouw Minoes speelt ze overtuigend een kattenvrouwtje en zet ondanks, of juist dankzij, haar vreemde trekjes een ontwapenend karakter neer.
Haar tegenspeler is cabaretier Theo Maassen als journalist Tibbe. Hij zet een aardig karakter neer dat niet veel acteertalent van hem vereist. De inmiddels gevierde acteur Pierre Bokma speelt de rol van de slechte Ellemeet. Een rol waarin hij heerlijk kan schmieren. Daarnaast bevat Minoes, zoals zoveel Nederlandse films, veel bekende gezichten in kleine rollen. Olga Zuiderhoek, Hans Kesting, Jack Wouterse en Plien en Bianca zijn enkele bekende gezichten die langs komen.
Met een speelduur van 80 minuten heeft Minoes een redelijk vlot tempo en verveelt daarom nooit. Het plot rondom Ellemeet is behoorlijk standaard geschreven en voelt aan als een geforceerd element omdat het verhaal nou eenmaal een slechterik nodig had. Echter lijkt het uiteindelijk voornamelijk te gaan over hoe deze man helemaal niet zo aardig is als iedereen denkt. Op dit soort momenten is Minoes dan toch echt meer een kinderfilm.
Sinds die ene keer in de bioscoop heb ik Minoes nooit meer gezien. Toch had ik nog genoeg heldere herinneringen aan deze film en kon ik zelfs de melodie van het liedje “Is er nog wat gebeurd in de stad?” zonder problemen neuriën. Dat geeft toch wel aan dat deze films destijds toch wel een indruk bij me heeft achtergelaten.
Doordat de film afspeelt in een soort van mix van decennia voelt de film tijdloos aan. Ook na bijna 20 jaar zien de speciale effecten er nog prima uit. Het luchtige Minoes is eigenlijk ook wel beter dan bijvoorbeeld een zware filmals Ik Ook Van Jou die datzelfde jaar uitkwam. Dat Gouden Kalf is voor beste film misschien dan ook wel helemaal terecht.
