Publicatiedatum:
Daar sta je dan als 17 jarig VMBO meisje in een kleedhokje met een jurk aan die je niet kunt betalen. Je vriendinnen, die niet altijd even aardig tegen je zijn, zijn hem al gepeerd en de bedrijfsleider van de winkel sommeert je om het pand te verlaten. Maar dan komt er een knappe, goed verzorgde jongen aanwandelen. Hij doet net alsof hij je vriend is en rekent die jurk voor je af. Buiten de winkel krijg je die jurk mee, samen met zijn telefoonnummer…
Tijd voor een multiple choice vraag:
De jongen uit bovenstaand scenario kan het beste omschreven worden als:
- Een prins op het witte paard
- Een gluiperige pooier.
Nou de titel van de film geeft natuurlijk eigenlijk al aan wat het goede antwoord is, al zou iedereen met een gezond stel hersenen wel moeten begrijpen dat voor niets de zon op gaat en dat prinsen op witte paarden, of in dit geval een dure Mercedes, enkel in sprookjes bestaan.
De 17-jarige Denise, houterig gespeeld door Monique van der Werff, valt als een blok voor die mooie jongen die haar uit haar miserabele bestaan zou moeten redden. En wat heeft ze het slecht: d’r vriendinnen zijn zo nu en dan wat bitchy en thuis moet ze vaak op d’r geestelijke beperkte tante passen, en dan heeft moeders het ook nog eens niet zo breed waardoor ze in een klein flatje woont en budgetvoer voorgeschoteld krijgt. Een regelrecht drama voor deze jongedame die haar tijd verder verdoet met stiekem roken, shoppen en te beroerd is om een baantje te gaan zoeken.
Mooiboy Michael (Dragan Bakema) staat altijd voor haar klaar en behandelt haar als een prinsesje. Hij pikt haar op in zijn dure auto, gaat met haar naar clubs waar ze de hele avond op zijn kosten mixdrankjes drinkt en krijgt op de jacht van zijn broer op de eerste date een mobiele telefoon (met beltegoed!). Niets is te goed voor deze dame en deze dame vindt het kennelijk normaal dat een jongen vanuit het niets komt en bakken met geld aan haar spendeert. Maar dan komt de eerste kink in de kabel: Michael heeft geldproblemen en moet z.s.m. €5000,- terugbetalen aan een vriend van hem en dat heeft hij niet omdat hij alles aan Denise heeft gespendeerd, zo maakt hij haar wijs. Er is wel een oplossing: deze vriend wilt het geld later terug als Denise met hem naar bed gaat. Uiteraard is Denise boos, ze is toch immers geen hoer en wilt hem nooit meer zien. Als Michael dan vervolgens afscheid komt nemen met de mededeling dat hij maar naar Ibiza gaat om daar te werken in een bar gaat ze toch overstag: het kan natuurlijk niet zo zijn dat de man die je nooit meer wilt zien maandenlang naar het buitenland vertrekt. Dan gaat het snel: het ene moment trekt ze nog een kerel af in een hotelkamer en gaan ze van die verdiensten een weekendje naar het Kurhaus, het andere moment staat ze tussen andere hoertjes op een afgelegen stukje industrieterrein te tippelen. Ze vindt het kennelijk nog leuk ook, want het is makkelijk geld verdienen en gaat gretig met iedereen mee.
Ook al betekent dat ondergekotst worden door een stel dronken ballen.
Er zijn genoeg tragische verhalen over meisjes die tegen hun wil in in de prostitutie belanden. Christiane F. en Lilja 4-Ever zijn twee rauwe drama’s waarin je meeleeft met de meiden terwijl je ziet hoe ze afglijden naar de onderkant van de samenleving. Loverboy is echter een super gelikte film waarbij de hoofdrolspeelster er eigenlijk niet eens zoveel moeite mee heeft om haar benen te spreiden voor wat geld. Ze rolt er weliswaar onder valse voorwendselen in, maar zodra eenmaal de eerste flappen zijn verdiend, heeft ze de smaak te pakken. Het enige wat haar tegen de borsten stuit is dat Michael kennelijk niet altijd even eerlijk is. Over prioriteiten gesproken.
Met een speelduur van 80 minuten vliegt Loverboy over je beeldscherm en krijgen we een oppervlakkig beeld van hoe deze praktijken nou plaatsvinden. Of het ook een waarheidsgetrouw beeld is durf ik niet te zeggen. Denise is een verwend nest die het normaal vindt dat ze alles zomaar krijgt, en Michael voorziet hier in eerste instantie in. Ongetwijfeld zullen er genoeg meiden in dit tijdperk, waar je niet meetelt zonder de laatste iPhone, hier gevoelig voor zijn. Ik had in ieder geval tijdens het kijken van deze film zoiets van: mens, je verdient ook niet beter.
Regisseur Lodewijk Crijns heeft een film afgeleverd die doorspekt is met popcultuur. Dit maakt de film nu 12 jaar later al enigszins gedateerd aangezien het gros van de muziek in was rond de eeuwwisseling. Hij maakt graag gebruik van splitscreen al heeft het in deze film amper echt een doel. Het is een rechttoe rechtaan verhaallijntje welke niet veel om het lijf heeft. Het script is doorspekt met soapdialogen en elke regel die Michael tegen zijn prooi mag zeggen is zo zoet dat het glazuur spontaan van je tanden springt. Moeilijk is het dan ook om te begrijpen hoe iemand hier voor kan vallen.
Dit doet me dan ook denken aan een straatinterview op een scholengemeenschap enkele jaren geleden. In het nieuws waren loverboys Mehmet en Murat, welke opgepakt waren. Deze heren hadden hun Hyves (ja, zo lang terug alweer) vol staan met foto’s waarop ze in iets te strakke witte shirtjes en bloesjes hun spieren toonden, hun baardjes keurig getrimd en dure kleding, horloges en zonnebrillen rijkelijk aanwezig. De foto’s werden getoond aan vrouwelijke VWO scholieren die deze gasten vies, glad en niet te vertrouwen er uit vonden zien. Op het VMBO gedeelte gleden de dames één voor één van hun stoel praktisch bij het aanschouwen van zoveel mannelijkheid. Kennelijk is deze film dus realistischer dan ik me in eerste instantie kan voorstellen.
