Publicatiedatum:
Thijs Römer en Katja Schuurman; het is toch een beetje de polderversie van Bennifer; Ben Affleck en Jennifer Lopez die zo rond 2004 een relatie hadden en dat zondig moesten doortrekken naar de werkvloer. Het gevolg: Gigli, massaal afgekraakt, een hoge notering in vele “bottom”-lijstjes en geen omzet. Kort daarna zouden ze nog een keer samen op het grote doek te zien zijn in Jersey Girl, maar de ontvangst van Gigli zorgde ervoor dat J.Lo’s rol geminimaliseerd werd tot enkel de openings scène maar ook dat mocht de negatieve buzz niet de nek omdraaien. Römer en Schuurman speelden al eerder samen in het niet geweldig ontvangen Kapitein Rob en het Geheim van Professor Lupardi en proberen het nu dus gewoon weer met Het Wapen Van Geldrop. En wat schetst onze verbazing; deze film wordt ook helemaal met de grond gelijk gemaakt van alle kanten. En dat doet pijn bij Thijs want die was immers verantwoordelijk voor het schrijf-, regisseer- en acteerwerk in deze film. Alsof de visite om de wieg van zijn eerstgeborene staat en dat kind vol in de bek spuugt en zegt: wat een lelijk mormel zeg. Zo voelde het voor Thijs en hij beklaagde zich dan ook over het feit dat wij, de mensen op het internet, allemaal maar een stukkie kunnen schrijven waarin we een negatieve mening over zijn film kunnen hebben. Het is me wat zeg. Nou Thijs, stop maar met lezen, want dat kindje van jou had je beter kunnen aborteren.
Het Wapen Van Geldrop, een film met een titel die klinkt als zo’n stoffige roman die we allemaal verplicht hebben moeten lezen voor Nederlands, gaat over 3 labiele mensen die allen op de vlucht zijn en gezocht worden. Door toeval komen ze bij elkaar en besluiten ze naar Geldrop te rijden. En zo hebben we dus onze eigen oer-Hollandse road movie. Maar ja, eenieder die hier woonachtig is weet dat je van Den Helder naar Maastricht slechts 3 uur en een kwartier onderweg bent. Het Wapen Van Geldrop beslaat 2 dagen.
Het is dan ook een road movie en die draaien uiteindelijk om de gebeurtenissen die zich onderweg afspelen en zolang die interessant/leuk/humoristisch e.d. zijn zit je als publiek geramd. En daar wringt het hem nou nog het meest: er gebeurt niets, althans niets interessants.
Wat Thijs direct al vergeet is dat de karakters zo geschreven moeten zijn dat we met ze meeleven, dat we meegenomen willen worden op die reis door Nederland. Maar dat is helaas niet zo. De hoofdrollen zijn weggelegd voor 3 labiele figuren die we maar mondjesmaat leren kennen en geen van allen zouden we ze in onze vriendenkring willen hebben. Ook maakt geen van deze figuren een soort van groeiproces door, iets wat toch vereist is bij dergelijke films. Aan het einde van de film is iedereen nog steeds dezelfde persoon waarmee de film ook begon. Dan blijft dus als enige over de reis zelf, en zoals ik al schreef: zo boeiend is die niet.
De reis neemt ons mee langs diverse locaties: een benzinestation, een hotel, wat weilanden, een kermis, een villa waar bekenden van Thijs wonen en Geldrop zelf. Niet echt de meest spannende locaties en er gebeurt dan ook niet zoveel op deze locaties. Katja raakt helemaal de weg kwijt als een tankbediende haar bij het afrekenen informeert of 1001 zegel en spaarconstructies. Overigens een amusant stukje en ideaal voor een programma als Koefnoen, maar de focus ligt op Katja die hier niet mee kan omgaan en staart… Ja, staart. In plaats van helemaal door het lint gaan is er voor gekozen om Katja te laten staren. Een anticlimax van jewelste, en deze film schijnt er in te grossieren want er zou heel wat kunnen gebeuren wanneer je 3 labiele mensen die gezocht worden op pad stuurt, maar ja, dat gebeurt niet. Ook niet als blijkt dat Thijs een levensgevaarlijke ontsnapte TBS’er blijkt te zijn maar zich deze hele film redelijk normaal gedraagt, los van de irritante trekjes met zijn lippen en een fantasie hier en daar over spelende jongetjes. Zonde, want Theo Maassen liet in TBS zien wat voor goede spanningsboog je kunt creëren met zo’n figuur. De rest van de tijd wordt opgevuld met inhoudsloze segmenten waarin ze wedstrijdjes doen als wie de meeste waren op kan noemen die er je bij een snackbar kan bestellen e.d. Ook een bezoekje aan de kermis bestaat uit niets meer dan shots van een suikerspin etende Katja, Thijs en Tara in de Spin, weer dat spelletje en een bezoekje aan een waarzegger die niets meer te melden heeft dan “voorwaarts”.
Zelfs een poging tot het creëren van en een spannende scène waarin een agent onze voortvluchtigen tegen het lijf loopt eindigt in een surrealistische deus-ex-machina. Ik vond het te suf voor woorden, maar ik zal het wel gewoon niet begrijpen volgens Thijs.
Er wordt weinig gevraagd van de acteurs aangezien hun karakters eigenlijk niets meer dan 1-dimensionale typetjes zijn. Thijs heeft zijn baard laten staan en trekt met zijn mond, Katja doet geen make-up op en staart vaak, en Tara mag gewoon lekker gek doen en dingen roepen als “zijn we al in de hemel?”.
De cast wordt opgeleukt door allerlei cameo’s van verschillende BN’ers uit de b-klasse: Albert Verlinde, Catherine Keijl, Jan Mulder, Birgit Schuurman en vele anderen duiken op in kleine rolletjes, vaak als zichzelf.
Een aparte bijrol is er voor de muziek van Piet Veerman die zelf ook, zij het gespeeld door Huub Stapel, een rolletje heeft in de film als de vader van Tara Elders. De muziek van Piet Veerman is overigens meer memorabel dan de originele film muziek die telkens niet veel meer is dan een cello die een mineur toon aanslaat.
Het geheel wordt gecompleteerd door de overduidelijk onechte verkeersborden. Op een gegeven moment rijdt er een auto langs de in de voorgrond geplaatste verkeersborden die vervolgens meewapperen door de windontwikkeling alsof ze van karton gemaakt zijn. Het zal me trouwens niet verbazen als dat inderdaad het geval is. Op sommige momenten is men zelfs vergeten de kilometers op borden te vermelden. Lijkt me toch wel handig als je ergens in Brabant een bord hebt staan die richting Parijs wijst dat er dan tenminste op staat aangegeven hoeveel kilometers Parijs van dat punt vandaan is. In een film waarin een over een stukje van anderhalf uur al 2 dagen gedaan wordt kan een rit naar Parijs zo toch maar even een maand duren.
Is er dan helemaal niets goed aan Het Wapen Van Geldrop? Nou ja, ik moet bekennen dat de cameravoering wel zorgvuldig was gedaan. De verschillende landschappen zijn mooi in beeld gebracht en ook de scène met Katja in een badkamer en stoom was imponerend. Maar hoe mooi geschoten de film ook mag zijn, als ik een prachtige foto van een drol maak, blijft het uiteindelijk een drol.
Thijs, je had moeten doortrekken in plaats van deze drol proberen te slijten als een (goede) film.
