Publicatiedatum:
Het is alweer 30 jaar geleden dat Flodder in Amerika! in de bios verscheen. Het was na Batman eind 1989 de tweede film die ik op het grote doek zag. Als 13-jarige was dit de film waar ik op zat te wachten. Met name omdat ik op die leeftijd kort daarvoor het eerste deel had gezien. Naast de voor een 13-jarige heerlijke platte humor bevat Flodder natuurlijk ook het nodige spannende beeldmateriaal wat veel indruk maakte destijds. Op het basisschoolplein was “Maar buurman, wat doet u nu?” dan ook een veelgehoorde uitspraak onder de oudsten.
Flodder in Amerika! is één van de weinige echte sequels die in dit land zijn voortgebracht. Afgezien van Schatjes en de opvolger Mama is Boos werden er in die tijd amper tot geen sequels gemaakt. Wellicht heeft dat te maken met het beruchte Nederlandse Filmfonds, waar de meeste filmmakers toch hun handen moeten ophouden om hun films (deels) gefinancierd te krijgen.
Flodder in Amerika! is een sequel in zijn zuiverste vorm. De film opent kort na de gebeurtenissen van de eerste film met de villa van de Flodders compleet aan gort. Een uitgelezen kans dient zich dan aan: de Flodders mogen een jaar een woning in Amerika betrekken als een soort van uitwisseling. Om dit allemaal in goede banen te begeleiden gaat sociaal werker Sjakie mee. Uiteraard gaat alles mis en worden de Flodders op het vliegveld aangezien voor hoog aangeschreven Russische artsen en gescheiden van Sjakie die de rest van de film op zoek naar ze gaat.
Als de verwisseling duidelijk wordt belanden de Flodders op straat, of beter gezegd in Central Park. Hier redden ze een nachtclubeigenaar (Jon Polito) van enkele overvallers. Gecharmeerd van het gezelschap biedt hij ze een samenwerking aan waarin Ma achter de barvrouw dienst doet, de kinderen de gasten serveren, Johnny en Kees portiers/valets zijn en dochter Kees stripacts doet op het podium.
Alhoewel dit titel de lading dekt, doet de Amerikaanse titel Flodder Does Manhattan! toch meer recht aan het geheel. De Flodders komen New York niet uit en brengen hun tijd door in en om de bekende locaties: het Vrijheidsbeeld, het Plaza Hotel, Wall Street en natuurlijk Central Park. Zo te zien is vrijwel alles op locatie opgenomen.
Dat is overigens best een knappe prestatie, want filmen in New York is een kostbare onderneming. Meestal gebruiken Amerikaanse filmmakers andere steden die ze proberen door te laten gaan voor New York. Een berucht voorbeeld is Friday the 13th Part VIII: Jason Takes Manhattan, die ondanks het woord Manhattan in de titel en tevens een groter budget had dan Flodder in Amerika! slechts 1 scene bevat die zich daadwerkelijk in New York afspeelt. De rest van de scenes in de stad zijn opgenomen in het Canadese Vancouver.
Het enige waarop bespaard lijkt te zijn is de betiteling. Zo wordt Huub Stapel in de openingstitels geschreven als Hubb Stapel en kom je bij de aftiteling woorden tegen als “wethounder”. Als kers op de taart wordt een groepje donkere mannen samengevoegd onder de titel “Nare Negers”. Maar goed, toen lag dit woord nog niet zo gevoelig bij bepaalde bevolkingsgroepen als nu. De Negerzoenen lagen toen immers nog gewoon in het schap en de Zwarte Piet discussie bestond nog niet.
De cast van het eerste deel keert vrijwel geheel terug. Alleen de rollen van de 2 jongste Flodders, Toet en Henkie, zijn hercast. Dit valt overigens nauwelijks op daar ze bijster weinig te doen hebben in deze film. Waar beide karakters in het eerste deel nog een eigen scène hadden, zijn ze in deze film niet veel meer dan veredelde bijrollen.
Naast Nelly Frijda als Ma Flodder, maakte destijds nieuwkomer Tatjana Simic op heel mannelijk Nederland indruk met haar verschijning. Ook in Flodder in Amerika! leukt ze weer menig scene op aangezien haar kledingkeuze nog steeds weinig om het lijf heeft. Zoals de meeste Nederlandse films destijds bevat ook Flodder in Amerika! de nodige naaktscènes, waarvan Simic er wederom een aantal voor haar rekening neemt.
De film plugt schaamteloos Simic’s zangcarrière in een scene waarin ze een liedje in de nachtclub mag vertolken. Echter is het een niemendalletje, waarbij ik tijdens de aftiteling er al geen woord meer van kon herinneren.
Met een speelduur van 2 uur is Flodder in Amerika! een relatief lange zit voor een komedie. Met name de tragische speurtocht van Sjakie, die steeds dieper in de penarie komt, had wel iets korter gemogen. Dit geldt ook voor de verwisseling met de Russische doctoren. Dit wordt nergens echt grappig, maar neemt wel de volledige eerste helft van de film in beslag.
Toch is het niet allemaal kommer en kwel. Schrijver en regisseur Dick Maas vindt goede nieuwe invalshoeken en originele situaties om de Flodders in te plaatsen. De nieuwe setting geeft ze interessante nieuwe mogelijkheden, waarbij je met een beetje fantasie kan zien hoe het luxe Plaza Hotel de wijk Zonnedael vervangt.
Maas mag graag refereren naar de eerste film. Zo zit de film vol bekend klinkende zinnen als “Mooie wagen” en “Het blijft toch je dochter hè” al komen ze in een totaal andere context nu langs. Ook de memorabele scene uit deel 1 waarin zoon Kees dagdroomt over naakte tennismeisjes, wordt in Flodder in Amerika! in een nieuw jasje gestoken. Dit keer betreft het enkele donkere basketballende meiden waarbij Kees weg droomt.
Ondanks het feit dat de film wat korter had gemogen is Flodder in Amerika! een amusante film, waarbij de meeste grappen nog goed werken ondanks het feit dat we inmiddels 30 jaar verder zijn. Al blijft het natuurlijk lompe, platte humor, want het is en blijft nou eenmaal de Familie Flodder.
