Publicatiedatum:
“Nederlands eerste martial arts-film” staat er als tagline op de hoes van de film Fighting Fish. Daaronder staat een collage van de hoofdrolspelers: allemaal Nederlanders. Onder de Engelstalige titel staan een aantal Chinese karakters. Wat is hier staat weet ik niet, want mijn Chinees is namelijk niet zo goed. Onderbewust geeft deze hoes perfect weer wat Fighting Fish is: een film van Nederlandse bodem met een internationaal karakter.
De voornaamste rollen worden vertolkt door Kim Ho Kim, Chantal Janzen, Jennifer de Jong en Ron Smoorenburg. Ik verwachtte met deze cast dus eigenlijk een Nederlandstalige film. Maar toen ik na 15 minuten alleen nog maar Chinese dialoog had gehoord, begon ik me af te vragen hoe lang ze dit vol gingen houden. Het antwoord is 30 minuten. Na een half uur verschijnt Chantal Janzen ten tonele en mag een paar zinnen in het Nederlands praten. Maar omdat het hoofdkarakter A-ken uit Hong Kong afkomstig is, gaat de taal al snel over naar het Engels.
Als ik zou moeten gokken denk ik dat de gevoerde taal deze film voor 80% Chinees is, 19% Engels en die laatste 1% zijn een paar zinnen in het Nederlands. Technisch gezien is de zin “Nederlands eerste martial arts-film” correct, maar gevoelsmatig heb ik het idee dat ik naar een Aziatische productie zit te kijken die toevallig is opgenomen in Nederland. Zoals bij Deuce Bigalow: European Gigolo ook het geval was. En toevallig zat Chantal Janzen ook in die film.
Het nadeel van de voornamelijk Chinese/Engelse dialogen, is dat de Nederlandse acteurs enorm slecht uit de verf komen. Vechtsporter Ron Smoorenburg heeft al moeite met zijn Nederlandse zinnen, laat staan de zinnen die hij heeft in het Engels. Maar een geschoolde actrice als Chantal Janzen slaagt er ook niet in om haar teksten geloofwaardig over te brengen in het Engels.
Maar goed, dit is een martial arts-film en die staan doorgaans nou niet bekend om hun kwalitatief hoogstaand acteerwerk. Het verhaal hoeft niet eens veel diepgang te hebben, als het maar snor zit met de vechtscènes. Steven Seagal en Jean-Claude van Damme hebben een carrière gebouwd op films die amper een plot bezaten. Helaas stelt Fighting Fish ook op deze 2 vlakken teleur.
Het verhaal is simpel: A-ken (Kim) komt over uit Hong Kong nadat zijn broer vermoord is. Zijn broer was lid van de Chinese georganiseerde misdaad en A-ken zweert om zijn moordenaar op te sporen. Uiteraard wijzen de eerste aanwijzingen in de richting van een rivaliserende bende. Tijdens zijn speurtocht ontmoet hij de Nederlandse Jennifer (Janzen) en springen de vonken over.
Het verhaal heeft dus niet zoveel om het lijf. Dan blijven over de vechtscènes.
Laat ik voorop stellen dat iedereen die aan de vechtscènes in deze film heeft meegewerkt getalenteerd is. Maar de de manier waarop de vechtscènes gefilmd zijn is heel statisch en daardoor saai. Deze scènes zijn te gechoreografeerd en je ziet duidelijk dat de schoppen en slagen de andere persoon niet raken. Bij vechtscènes is het doorgaans zo dat de verliezende partij de impact van de map of schop moet verkopen, en dat gebeurt hier niet.
Ook de soundtrack en montage helpen niet mee. Er zit amper muziek of geluidseffecten onder deze scenes en de regisseur weet kennelijk niet hoe hij zulke scènes moet filmen. Het is noemenswaardig dat er weinig wordt gesneden in de vechtscènes, maar ik had liever gezien dat ze dat wel hadden gedaan. Dat had deze scenes veel dynamischer gemaakt. Het lijkt er gewoon op alsof we naar een demonstratie zitten te kijken, in plaats van een scène die een verhaal vertelt.
In actiefilms is er eigenlijk altijd een extra element wat mee doet: de directe omgeving. Steven Seagal die eigenhandig 10 man uitschakelt is een stuk leuker wanneer dat in een kroeg gebeurt dan wanneer hij in een lege loods staat. Dan heb je namelijk de beschikking over een toog, pooltafels en allerhande attributen. Jackie Chan heeft een carrière gebouwd op interactie met zijn omgeving terwijl hij tegen één of meerdere personen vecht.
In Fighting Fish wordt echter amper gebruik gemaakt van de omgevingen. Veelal is het zelfs zo dat de ruimtes waarin ze vechten verdacht kaal zijn. Als A-ken naar zijn opgebaarde broer gaat is de ruimte qua inboedel, afgezien van de kist, volledig leeg. De hele ruimte is ook nog eens wit geschilderd en er hangt zelfs geen schilderij o.i.d. aan de muur. Dus als hij dan wordt aangezien als een ongenode gast en dit uiteraard uitmondt in een gevecht is er geen enkele interactie met de omgeving.
De volgende vechtscène vindt plaats in een afgelegen ruimte in een Chinees restaurant. Hier zitten een paar man aan een tafeltje bij een muur, maar om de één of andere reden is er een soort van kuil in de ruimte die dient als een geïmproviseerde ring om in te vechten.
Er is tegen het einde van de film ook nog een gevecht in een parkeergarage, maar zoals je wellicht nu al kunt raden wordt er geen enkel gebruik gemaakt van bijvoorbeeld geparkeerde auto’s e.d.
Wat overblijft is een film die amper weet te boeien en oogt als een productie van een paar eerstejaars studenten van de filmacademie. De belichting is erg flets en de film op DVD heeft zelfs een blauwe lijn constant aan de linkerzijde van het beeld.
Het vreemde is dat deze film is uitgebracht door een grote filmstudio: Universal. Ik vermoed dat deze film met een zeer klein budget gemaakt is en toen verkocht is aan Universal. Geen idee wat ze er in zagen, maar wellicht dat de film zo goedkoop was om aan te schaffen dat hij zichzelf sowieso wel terug zou verdienen. Zeker omdat Fighting Fish door de gevoerde taal ook geschikt is om internationaal uitgebracht te worden. Al kan ik me niet voorstellen dat men in China op dit overzeese broddelwerkje zit te wachten.
