Publicatiedatum:
Als producent is Rob Houwer verantwoordelijk voor de beste Nederlandse films die er gemaakt zijn. Samen met regisseur Paul Verhoeven is hij verantwoordelijk voor o.a. “Turk Fruit”, “Soldaat van Oranje“, “Wat Zien Ik“, “Keetje Tippel” en “De Vierde Man”. Daarnaast is hij ook verantwoordelijk voor de klassieker “Als je begrijpt wat ik bedoel“. Vanaf de jaren 90 leek Houwer zijn mojo verloren te zijn, want buiten “De Kleine Blonde Dood” was elke Nederlandse film die hij produceerde zowel bij critici als bij het grote publiek een flop. “De Zeemeerman” (1996) is zelfs uitgeroepen tot slechtste Nederlandse film ooit. In dergelijke lijstjes komt ook “De Gulle Minnaar” (1990) steevast terug.
“De Gulle Minnaar”, geregisseerd door Mady Saks, vertelt het verhaal van Peter Heg, een grafisch tekenaar die alleen zorgt voor zijn zoontje Tommie nadat zijn vrouw hem heeft verlaten. Peter raakt verwikkeld in relaties met meerdere vrouwen, maar zijn leven verandert wanneer hij Mascha ontmoet, die hij helpt na een auto-ongeluk. Mascha trekt bij hem in, wat leidt tot conflicten met zijn jaloerse ex-minnaressen. Uiteindelijk moeten Peter en Mascha obstakels overwinnen om hun liefde te laten bloeien.
De keuze voor Peter Faber als womanizer, die elke dag na het afzetten van zijn zoontje op het schoolplein door hitsige huismoeders wordt achtervolgd, is opmerkelijk. Deze 45-jarige man met een beginnende terugtrekkende haargrens straalt niet de sex-appeal uit die je voor deze rol zou verwachten. Zijn tegenspeelster, Mariska van Kolck, was destijds een van de meest begeerlijke vrouwen van Nederland, en het leeftijdsverschil van 19 jaar tussen hen is moeilijk te negeren.
De humor komt vooral voort uit Peter Faber, die als suffe huisvader praktisch de vrouwen van zich af moet slaan. Hij wordt door meerdere vrouwen bijna het bed ingesleurd, behalve door de labiele Hedda (gespeeld door Sylvia Millecam). Zij heeft in het verleden al eens met hem het bed gedeeld, maar vanwege haar karakter heeft hij verstandig besloten haar te mijden. Dit leidt tot scènes waarin Millecam zo overdreven acteert dat het als kijker bijna vermoeiend wordt om naar te kijken.
Toch valt ze niet zo erg uit de toon vergeleken met de rest van de cast. De dialogen in de film lijken achteraf opnieuw opgenomen te zijn, wat duidelijk te horen is doordat stemgeluiden de omgevingsgeluiden teveel overheersen. Ook komt het meerdere malen voor dat de lipbewegingen niet synchroon lopen met het geluid, als er al lipbewegingen te zien zijn. Op een gegeven moment horen we Maarten Spanjer iets zeggen, terwijl zijn mond gesloten blijft.
Deze keuze draagt bij aan het feit dat de meeste rollen nogal houterig vertolkt worden. Vooral Mariska van Kolck, duidelijk geen actrice van huis uit, overtuigt op geen enkel moment. De film leek ongetwijfeld bedoeld om haar te lanceren als de nieuwe Monique van de Ven of Renée Soutendijk, maar door het floppen ervan is haar acteercarrière nooit van de grond gekomen.
Voordat Johan Nijenhuis ons overspoelde met keurige rom-coms, stond de Nederlandse film vooral bekend om zijn overvloed aan naaktscènes en plat vermaak. “De Gulle Minnaar” is een perfect voorbeeld uit dat tijdperk. Binnen nog geen zes minuten zijn er al twee paar blote borsten te zien, wat suggereert dat dit een echte sekskomedie zou kunnen worden waarin “functioneel” naakt een rol speelt. Dat blijkt echter niet het geval te zijn. In de tweede helft verschuift de film meer richting een romantische komedie, maar zowel op het gebied van romantiek als komedie slaat de film volledig dood.
Ondanks dat deze film gebaseerd is op twee boeken, heeft het script verdomd weinig te bieden. Peter rommelt wat aan met de dames van het schoolplein, heeft een soort ontmoeting met Mascha die snel bij hem intrekt, maar net zo snel vertrekt als blijkt dat Peter nog een laatste keer het bed deelde met twee andere vrouwen, wat door paparazzi werd vastgelegd. Vanaf dat moment doet hij er alles aan om haar terug te winnen, met als hoogtepunt Peter Faber in drag in een kookshow.
Wat opvallend is aan deze film, is de overvloed aan product placement. Herhaaldelijk zie je lege pakjes Fristi in de prullenbak belanden, waar de camera enkele seconden op blijft hangen. De film zit vol sluikreclame voor merken als Johnnie Walker Red Label, Marlboro, Nesquik, Nescafé, Remia, Van Gilse en anderen. Er is zelfs een moment in de film dat een reclame zicht- en hoorbaar op een TV op de achtergrond wordt afgespeeld. Niet geheel toevallig betreft het de panfluit & fontein reclame van Nescafé uit 1989. Hoewel deze film geen succes was aan de bioscoopkassa, lijkt het erop dat Houwer toch een aardig zakcentje heeft verdiend aan de sponsoring.
In 2024 functioneert “De Gulle Minnaar” het beste als achtergrondbehang, iets wat je aanzet zonder er echt op te hoeven letten, zodat je in de tussentijd rustig op je telefoon kunt scrollen. Op dat gebied was “De Gulle Minnaar” zijn tijd ver vooruit.
