Publicatiedatum:
In 1994 kwam Quentin Tarantino met de film Pulp Fiction uit. Het plotselinge succes van die film zorgde er voor dat er allerlei filmmakers de unieke stijl van deze film probeerden te imiteren, in een enkel geval succesvol. In 1998 maakte Guy Ritchie “Lock, Stock and Two Smoking Barrels” welke twee jaar later gevolgd werd door Snatch. Beiden films die enerzijds op Tarantino’s Pulp Fiction leunden maar anderzijds zo uniek en vlot waren dat ze weer voor een hele reeks klonen zorgden. Nu 12 jaar na Snatch hebben we in Nederland een film die qua structuur op Snatch lijkt; Black Out.
Black Out vertelt het verhaal van een voormalige gangster die de dag voor zijn trouwerij wakker wordt naast een lijk. Zijn geheugen laat hem in de steek en voordat hij het doorheeft zit hij diep in de nesten en is hij een notoire gangster 20 kilo coke schuldig. Nu heeft hij 24 uur om deze schuld weg te werken, zijn geheugen terug te krijgen en de voorbereidingen voor de trouwerij af te ronden. Terwijl hij dit alles voor elkaar probeert te krijgen passeert een bonte stoet aan karakters en lopen er meerdere verhaallijnen door elkaar heen.
Waar het in Snatch een diamant betrof, gaat het hier dus om 20 kilo coke. Verder lijken sommige figuren zo overgelopen uit Guy Ritchie’s meesterwerk. Er is hier een gangster die uitlegt hoe een Millwall Brick werkt, op eenzelfde manier waarop het karakter Brick Top uitlegt waar varkens allemaal goed voor zijn. Een aantal van de kleurrijke karakters omvatten een homofiele Russische gangster met een schaatskunstrijverleden, de zusjes Schuurman (Katje en Birgit voor ingewijden) als een stel geëmancipeerde incasseurs, rapper Kempi en Willie Wartaal die een hondentrimsalon uitbaten, Ursul de Geer als een advocaat en Edmond Classen als een hoogbejaarde gangsterbaas. Er zijn nog veel meer karakters, maar die zijn de meest in het oog springende.
Zo goed als Snatch wordt het echter nooit al heeft regisseur Arne Toonen het tempo er goed in. Helaas ontbreekt het deze film aan karakters die echt memorabel zijn. Of het nu de acteurs, het script of een combinatie van beiden was, Snatch zat vol memorabele dialogen en one-liners die gebracht werden met een variëteit een dik aangezette engelse accenten. In deze film heb je rappers Willie Wartaal en Kempi die aantonen dat ze het beter bij het maken van muziek kunnen houden, alhoewel… in het geval van Kempi ook eigenlijk liever niet. De meest spraakmakende verschijningen zijn de zusjes Schuurman, beiden gehuld in zwart leer en zich bedienend van een scala aan slagwapens. Toch moet ik bekennen dat Katja, die ik voor het eerst leerde kennen als Jessica Harmsen toen ze spontaan in het keukentje van meneer/oom Harmsen opdook, inmiddels niet meer dezelfde sex-appeal vindt hebben als destijds. Datzelfde geldt ook voor zusje Birgit en dat is spijtig want hun presentatie geeft juist aan dat dit twee hele sexy macho vrouwen moeten voorstellen.
Black Out is een onderhoudende film, die iets teveel leunt op betere films. Er zijn enkele geweldige dialogen te vinden in deze film, met name de “neger-scene” in het politiebureau is kostelijk. Tegelijkertijd laat een serie als “Lilyhammer” zien dat een uitleg over een zogenaamde “Millwall Brick” veel beter werkt wanneer een Engelse acteur dit uitlegt compleet met kleine wegwerp zinnetjes als “we had a reputation of being a little bit naughty”. Het is één van de mankementen van de Nederlandse taal ben ik bang; je kan in onze taal minder goed schmieren zonder dat het over the top gaat, daarom zie je het amper en als het al gebeurt is het vaak tenenkrommend. Maar Black Out is allesbehalve tenenkrommend, afgezien van de Kempi scenes natuurlijk.
