Publicatiedatum:
Na het zien van deze film, omringd door allemaal huilende vrouwen waarvan sommigen de eerste tranen al hadden in gezet voor de pauze, kon ik me eigenlijk maar één ding afvragen: wat voor soort persoon gaat naar deze film onder het mom van een gezellig avondje uit? Wat voor persoon dat is weet ik niet, maar gezien het succes van de film zit Nederland vol met zulke mensen. De zalen zitten afgeladen met vrouwen die collectief gaan huilen bij deze film waarin we van begin tot eind stervensbegeleiders zijn van een vrouw met kanker. Oh, en haar kerel neukt een ander terwijl zij aftakelt, daar is ook nogal wat ophef over.
Vrolijk is de olijk getitelde Komt een vrouw bij de dokter dus allerminst. Via een korte montage worden we geintroduceerd in het leven van Carmen, Stijn en hun dochtertje Luna. Carmen en Stijn staan on-top-of-the-world. Zij een goede baan, hij zijn eigen goedlopend bedrijf in Amsterdam. Ze zien er goed uit, houden veel van elkaar en hebben een kindje. Dat Stijn wel eens ontrouw is heeft Carmen geaccepteerd. Hij houdt van haar met heel zijn hart en dat hij af en toe met zijn piemel denkt daar heeft ze mee leren leven. “Don’t ask, don’t tell” zou er op een tegeltje in hun toilet kunnen hangen.
Dan blijkt dat knobbeltje in Carmens borst toch meer te zijn dan een vals alarm.
Vanaf dit moment slaat de film 180 graden om qua sfeer. Waren de eerste 15-20 minuten nog komisch, romantisch en heerlijk luchtig, de rest van de film zal een grote beerput van ellende zijn die over Stijn en ons kijkers wordt uitgestort. Ziekenhuisbezoeken, chemokuren, bestralingen, borstamputatie en vele kots-scenes komen langs. Het luchtige toontje verdwijnt en zal ook niet meer terugkomen, hooguit enkel in snedige zinnen van de relativerende Carmen. De enige “rust-momentjes” vinden we terug in de scenes waarin Stijn ondanks de ziekte van zijn vrouw toch zo nu en dan zijn seksueel vertier probeert te halen bij andere vrouwen, en dan met name Roos die van zijn thuissituatie op de hoogte is en op wie hij zowaar verliefd wordt. Zij wordt zijn kankervrije zone waar hij zich kan terugtrekken van de ziekenhuisbezoeken en het vele kots opruimen. Er is veel te doen geweest over dit gedrag, maar geheel onbegrijpelijk is het nou ook weer niet. Als ik dan zelf zou moeten relativeren zou ik liever hebben dat zo’n iemand op zijn beurt zijn troost weer zoekt bij een andere vrouw dan bij de drankfles. Al gaat Stijn op den duur wel te ver met zijn gedrag.
De film zelf is erg mooi gefilmd en de hoeveelheid seks doet zowaar oud-hollands aan. Alsof Paul Verhoeven deze film geregisseerd heeft en niet debutant Reinout Oerlemans die zich voor het eindresultaat overigens niet hoeft te schamen. De acteerprestaties zijn goed en met name Carice van Houten speelt de sterren van de hemel. Anna Drijver’s rol is kleiner dan verwacht en haar karakter ook nauwelijks uitgediept. Ze is gereduceerd tot een seksmaatje, en dat is wel jammer aangezien ze werd geintroduceerd als hard-to-get. De film is dan wel goed, maar verre van perfect. Soms zijn de dialogen nogal erg knullig en ook de begin-montage voelde gesjeesd aan. Deze film wordt vergeleken met Turks Fruit vanwege dezelfde thema’s, maar waar Turks Fruit 2/3 van de film besteedde aan de relatie van de twee hoofdpersonen en de kanker pas in de laatste acte om de hoek kwam kijken zo worden we hier even snel door een synopsis van hun leven samen heen gegooid tot het moment dat de kanker opduikt. De ondertitel van de film is dan wel “een ode aan de liefde”, maar ik ben van mening dat “de verschrikking van kanker” meer toepasselijk was geweest.
Vrolijk wordt je dus niet van deze film en die stemming zet zich al redelijk vroeg in. Waarom deze film dan ook als een mediahype wordt gebracht is mij een raadsel. Nou ja, eigenlijk ook niet. Er moet natuurlijk wel geld verdiend worden en dat geeft de film toch een beetje een zure bijsmaak. Over de rug van een vreselijke ziekte hordes vrouwen naar de bioscoop lokken om toch ook een financieel succes te hebben. Wat dat betreft had ik het persoonlijk meer chique gevonden wanneer dit gewoon een filmhuis-film was geworden, waar de commerciele belangen toch minder groot zijn. Wellicht overdrijf ik nu, maar het zou de film ook niet misstaan als een deel van de opbrengst naar de kankerstichting was gegaan.
Mijn conclusie is eigenlijk dat deze film het best geschikt is om samen met een vriend of vriendin thuis op de bank te gaan zitten kijken, want de scenes die ik aantrof in de bioscoop met allemaal vrouwen die massaal zaten te huilen waarbij de extreemste gevallen door minimaal 4 vriendinnen werden geknuffeld en getroost waren te genant voor woorden. Maar goed, dat zal wel een Venus-Mars dingetje zijn.
